Եթե տարրական դպրոցի դասավանդողները տնային առաջադրանքներ են հանձնարարում ուսման մեջ հաջողություն ունենալու նպատակով, ըստ Ջոն Ատիի դա արդյունավետ ստրատեգիա չէ։ Հակարակը դա կարող է արդյունավետ լինել միջին դպրոցում։
Սակայն տնային առաջադրանքներն ունեն այլ գործառույթներ, որոնք կարող են արդյունավետ լինել, և դա կախված է մատուցման ձևից և քանակից։ Տնային առաջադրանքները նաև միջոց են ծնողներին տեղեկացնելու, ինչ է իրենց երեխան անցում, սովորողին ավելի պատասխանատու դարձնելու (ինքնուրունություն, ժամանակի կառավարում, պատասխանատվության զգացում)։
Եթե տնային արաջադրանքներ չկան, ապա կարևոր է ունենալ մեխանիզմ (դպրոց-ընտանիք), որը կնպասրի երեխա֊ ծնող֊դպրոց հարաբերություններին, որպեսզի ծնողը կարողանա ներգրավվի իր երեխայի ուսման մեջ, ծնողի համար առիթ է սովորողին քաջալերելու, արժևորելու ուսումնասիրվող նյութերը և այլն։
Ինձ թվում է հարցը այն չէ տնային տալ թե ոչ, այլ ավելի շուտ այն թե ինչ տիպի, ձևի, և քանակի պետք է լինեն այդ արաջադրանքները։ Օրինակ՝ ուսումնասիրական աշխատանք, որին կարող են մասնակցել նաև ծնողները, կամ տնային ընթերցանության նախագիծ․․․
Քեբեքի որոշ տարրական դպրոցներ, տնային արաջադրանքները փոխարինել են տնային ընթերցանությամբ 15 ֊ 30 րոպե, քանի որ ընթերցանությունը կարևոր պայման է ուսման մեջ։
Комментариев нет:
Отправить комментарий